Улетку Валі Меер споўнілася 10 гадоў. Дзяўчынка з бацькамі жыве ў Нью-Ёрку. Яна грае на гітары і кларнеце, добра малюе і вучыцца лепш за ўсіх у класе. А яшчэ вельмі не любіць гаварыць пра 2 ліпеня 2013 года. У гэты дзень Валя была ў Мінску і падавілася чарэшняй. Яе цудам выратавалі беларускія медыкі. І хоць з таго часу прайшло ўжо нямала гадоў, мама дзяўчынкі шукае дактароў, якія дапамаглі яе дачцэ. Хоча сказаць дзякуй.
Алеся родам з Беларусі, але ўжо 24 гады жыве ў ЗША. Летам 2013-га яна з мужам, двума сынамі і аднагадовай Валяй прыехалі ў Мінск, да родных. 2 ліпеня 2013 года ў горадзе стаяла спёка. Увечары сям’ю запрасілі ў госці сваякі, якія жывуць на вуліцы Лабанка. Па традыцыі накрылі стол, паставілі шампанскае і садавіну.
— За сталом я трымала Валю на руках. У нейкі момант дачка ўзяла чарэшню, хутка паклала ў рот і рэзка пачала задыхацца. Мы стукалі ёй па спінцы, але нічога не дапамагала: ягада засела ў яе горле, дачка сінела. Мы разумелі, што губляем яе, — з дрыготкай у голасе апісвае тое, што адбывалася, Алеся. — Сваяк адразу ж пачаў тэлефанаваць у хуткую, яго жонка пабегла па суседку: тая медсястра.
У суседкі ў той дзень быў дзень нараджэння. На шчасце, яна адзначала яго дома. Пачуўшы, што адбылося, медык пакінула гасцей і паляцела да дзіцяці.
— Яна паспрабавала дастаць чарэшню, але не атрымалася. Штучнае дыханне таксама не дапамагала: паветра заставалася ў Валі ў шчоках, — расказвае суразмоўніца. — Каб падтрымліваць дзіця да прыезду хуткай, суседка пачала пампаваць ёй сэрца. Дачка знаходзілася без прытомнасці, але кроў працягвала паступаць у мозг.
На гадзінніку было прыкладна пяць ці шэсць вечара. Гадзіна пік. Нягледзячы на гэта, хуткая прыехала праз дзесяць хвілін. Брыгада складалася з двух маладых хлопцаў-медыкаў.
— Мы былі на шостым паверсе. Сваяк спецыяльна спусціўся і трымаў ліфт, каб дактары хутка падняліся. Яны сказалі не, пабаяліся, што кабіна можа затрымацца, а ў нас заставаліся лічаныя секунды, — успамінае Алеся. — Хлопцы хутка пабеглі ўверх па лесвіцы.
У кватэры яны папрасілі ўсіх выйсці з пакоя, дзе ляжала Валя. Хвілін сем яны знаходзіліся з дзіцем за зачыненымі дзвярыма.
— Я ў гэты момант стаяла на балконе і глядзела ўніз. У галаве ў мяне была адна думка: калі не выратуюць, гэта для мяне ўсё. Шчыра, я не верыла, што ў іх нешта атрымаецца, — гаворыць Алеся як ёсць.
«Я выдыхнула, але за гэтай палёгкай прыйшоў новы страх»
Гэтыя сем хвілін Алесі падаліся вечнасцю. А потым адзін з медыкаў выйшаў з пакоя, трымаючы ў руках чарэшню. Сказаў, што ўсё нармальна, і перадаў ягаду Алесі.
— Дастаць яе яны змаглі, адсмактаўшы з дапамогай прыбора, — тлумачыць Алеся. — Я пайшла на кухню, выкінула гэтую ягаду. З тых часоў чарэшню мы больш не ямо.
Валя ўсё яшчэ была без прытомнасці. З мамай іх павезлі ў 3-ю дзіцячую бальніцу Мінска.
— Я выдыхнула, але за гэтай палёгкай прыйшоў новы страх. Дзіця доўга знаходзілася без кіслароду, было незразумела, як яна зможа жыць далей, — успамінае мама. — Я спытала пра гэта хлопцаў, яны адказалі: «Мы нічога не можам сказаць».
Валю адразу паклалі ў рэанімацыю. Там яна то прыходзіла ў сябе, то адключалася, але ішла на папраўку. Праз два тыдні малую перавялі ў звычайную палату. У яе было запаленне лёгкіх, але гэта ўжо так не палохала. Дзяўчынцы калолі антыбіётыкі і праз тыдзень выпісалі.
На пытанне, як Валя цяпер, Алеся адказвае з усмешкай:
— У мяне чацвёра дзяцей, і, можа, так і няправільна казаць, але Валя з іх самая адораная. Мы адвялі яе на заняткі па гімнастыцы, там сказалі: «Яна прыроджаная гімнастка». Праз лакдаўн, звязаны з кавідам, з трэніровак давялося сысці. Цяпер дачка займаецца музыкай, малюе, гуляе ў шахматы, — пералічвае мама. — Яна хутка ўсё схоплівае і ў класе вучыцца лепш за ўсіх.
Пра тое, што здарылася 2 ліпеня, Валя ведае, але гаварыць не любіць. Ёй страшна, што гэта можа паўтарыцца.
— Мы з мужам стараемся гэтую тэму з ёй не падымаць. Яна расце здаровай — і гэта галоўнае, — кажа мама. — Усе гэтыя гады 2 чэрвеня я заўсёды пішу медсястры, якая ў свой дзень нараджэння кінула гасцей, каб нам дапамагчы. Віншую яе і дзякую за дачку. Бываючы ў Беларусі, заходжу да яе ў госці з падарункамі.
А вось сувязі з медыкамі з хуткай, якія выратавалі Валю, у Алесі не захавалася.
— У той дзень для мяне ўсё адбывалася як у тумане, таму я нават забыла сказаць ім дзякуй. Я не ведаю, як іх завуць, памятаю толькі, што гэта былі маладыя хлопцы, — кажа Алеся. — Праз год я спрабавала іх знайсці, праглядала артыкулы пра дактароў хуткай у інтэрнэце, але так нічога і не выйшла. А нядаўна прачытала ў вас артыкул пра мужчыну, які падавіўся і загінуў, і зноў зразумела, якую важную справу яны зрабілі для маёй сям'і. Вырашыла яшчэ раз паспрабаваць іх адшукаць. Я разумею, што прайшло шмат гадоў, але вельмі хачу падзякаваць ім.
Калі вы той самы фельчар, які дапамог выратаваць Валю, напішыце Алесі на пошту: [email protected]